Hoe ben jij ‘uit de HSP kast’ gekomen?

Wat is jouw verhaal? 

Iets over jezelf ontdekken wat een groot impact heeft op jouw leven en die van mensen om je heen, kan een bijzondere beleving zijn. Iets wat mooi is, omdat je duidelijkheid krijgt. Maar ook iets wat een hoop andere zaken ingewikkelder kan maken. Hoe het ook gaat, realiseren dat je een HSP’er bent is altijd een bijzonder moment!

Vaak is het zo dat je het al ergens vermoed: ik ben anders, ik ben bijzonder. Want HSP is een krachtige eigenschap. En wat sterk is laat zich zien. Wat zo sterk is, laat een indruk achter. Welke indruk het zal zijn wordt bepaald door de kennis die je ervan hebt. Helaas is er vaak weinig praktische kennis over HSP. Wat is het nu precies, wat moet je ermee en wat maakt het voor je mogelijk. Daarom wordt HSP vaak als vervelend bestempeld door de maatschappij en onhandig door HSP’ers zelf… tenminste, als ze het nog niet weten dat ze het hebben.

Duidelijkheid is alles en vooral zo bij HSP. Want zodra je weet hoe de wonderlijke eigenschap heet en wat het is – kan je ermee aan de slag. Kan je anderen inlichten en je eigen weg sneller vinden. Er zijn veel wegen die naar Rome leiden, HSP is er gewoon een van de velen.

Geef je jezelf de tijd en ruimte om jouw versie van HSP eigen te maken en te leren kennen, dan kan je vol vertrouwen jouw leven passender invullen. Passend aan hoe jij wilt leven, werken en omgaan met anderen. Want HSP is mooi en krachtig. Het maakt sommige dingen voor jou mogelijk die anderen niet kunnen. Er zijn tal van beroepen waar HSP bijna een ‘must’ is om het echt goed te kunnen doen. HSP is een eigenschap die jou een meerwaarde geeft. Alleen jij bepaalt in welke vorm en hoedanigheid.

Dat is zo mooi aan HSP – de uiting ervan is altijd uniek!

En dat is waar wij bij HSP Congres Nederland op focussen dit jaar. Het thema van ons congres op 29 november is niet voor niets: “HSP: van label naar meerwaarde”

En om dat te bewijzen hebben we JOUW verhaal nodig!
Vertel ons en ons publiek hoe jij achterkwam dat je een HSP'er bent!
Wat waren je ontdekkingsstappen en wat heeft deze duidelijkheid met je gedaan?

Want een ding is zeker: als je HSP in je leven passend hebt gemaakt, dan is het een bijzonder mooi onderdeel van je persoonlijkheid! Vaak horen therapeuten en andere HSP professionals bijzonder mooie verhalen achter de gesloten deuren en dat is jammer. Want om de imago van HSP te herpositioneren moeten we daar vol trots en vertrouwen over kunnen praten… out in the open!

Juist deze verhalen gaan anderen enorm helpen om op eigen onderzoek uit te gaan, hun eigen HSP beter leren kennen en mooie handvatten krijgen om de label ‘om te denken’ naar meerwaarde! Want dat label begint bij onszelf.

Daarom deze oproep!

Deel je verhaal en ervaring met anderen zodat we samen de missie voor HSP meerwaarde, zichtbaarheid en begrip kunnen bereiken. En dat is nog niet alles – we belonen een bijzondere inzending met een vrijkaartje voor ons HSP Congres 2019 op 29 november in Ede!

Stuur je verhaal in als commentaar op deze blog en vergeet niet je naam te vermelden (in welke hoedanigheid jij het prettigst vind). De inzending is nog niet voor het publiek zichtbaar, we gaan je verhaal als een blog later op deze website plaatsen zodat anderen daar ook op kunnen reageren.

PS: We hebben ook je emailadres nodig om jouw inzending mee te nemen in de verloting!

Wij kijken heel erg uit naar de mooie, bijzondere, warme, verrassende, grappige, emotionele en vooral unieke verhalen.

Wij zijn het gezicht van HSP – en daarom hebben wij de mogelijkheid om de label ervan te veranderen naar een eigenschap dat een meerwaarde betekent voor jou en mensen je heen.

Hoe ben jij ‘uit de HSP kast’ gekomen?

Op jouw HSP meerwaarde!

Warme groet,
HSP Congres Team (Martina, Tony, Anna)

Jacky Munsterman - 17 juli 2019

Al jaren geleden kon ik iets met dieren wat andere niet konden. Ik kon ze lezen, begreep wat ze wilde wat er was. Door mijn liefde, gevoel, voor dieren ben ik, met 18 jaar, in de dierentuin te recht gekomen.  Het was mijn leven, dag en nacht was ik er voor ze. Het heeft mij helemaal gevormd en ik heb heel veel geleerd, vooral te vertrouwen op mijn intuïtie. Ik werkte op de apenafdeling en werd al gauw hoofd van de afdeling. Vele jaren werkte ik daar met passie en inzet. Vele van de apen die er zaten leefde nog omdat ik zonder t te weten, wist wat er was. Dat er echt NU een dierenarts moest komen, of hoe ik ze terug kon krijgen zonder gevaar voor de aap of de mens als er eens een ontsnapte. Dat het een naam had wist ik niet. Wel dat collega’s er niet mee om konden gaan. Jaloers? Afgunst. Jaar of 8 geleden is dat  fout gelopen. Er werden achter mijn rug om mensen opgestookt. Mensen die ik vertrouwde, leidinggevende die beter hadden moeten weten, gingen daarin mee. Beloofde ze.  Als hoofd vd afdeling kon ik mijn werk niet meer doen omdat ik ondermijnd werd door mijn collega’s en leidinggevende. Opgegeven moment, durf ik nu wel te zeggen, was ik wel overspannen burn out what ever. Ik heb mijn functie neergelegd en ben op een ander deel van de dierentuin terecht gekomen. Ook daar bleek al gauw dat ik de dieren aanvoelde. Dingen wist die gingen gebeuren. Als mensen er tegen in gingen liet ik t maar, ik voelde me murmgedraaid . In die tijd kwam ik op HSP. Ik heb gesprekken gehad met Annelyn de Boer. En ook boeken gelezen waardoor ik me realiseerde uh volgens mij….  Op een functioneringsgesprek zei de hoofdverpleger vd nieuwe afdeling Je doet alles zo instinctief, zo op gevoel , je weet t zonder dat t te zien is.   Hoe kan dat.
Ja dat kan, volgens mij ben ik HSP. Zei ik.
Ja daar had hij van gehoort en zo is t gelopen.
Ik blijf nu gewoon bij mezelf en in mijn hoekje waar t rustig is.
Mensen kunnen t niet aan dat je dingen voor voelt. Ziet gaan gebeuren daar worden ze nerveus van gaan in een soort verdedeging en proberen je kapot te maken.
Ik hou van mijn werk met dieren maar niet meer van t bedrijf waar ik nu 39 jaar werk.

Britt Gerhardt - 18 juli 2019

Een hsp verhaal is altijd bijzonder! Vaak na veel pijn, de herkenning. Zo ook bij mij. Na heel wat psychologen versleten te hebben in een donkere periode van automutilatie, somberheid, niet willen leven enz, kreeg ik de diagnose borderline. Mijn moeder vond het niet kloppen, die voelde aan haar water dat dat niet zo was. Niet lang daarna sprak iemand (een kennis van haar maar ik weet niet meer wie) de vraag uit of ik niet hoogevoelig zou zijn. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik ging toch maar even googlen en zat als snel huilend achter de computer boven, bij mijn ouders thuis. Ik was toen 20 jaar. Het voelde als zo’n enorme opluchting dat ik niet gek was. Niks paste echt als labeltje, maar dit wel. Ook voor mijn moeder klopte dit onmiddellijk.

Natuurlijk later kwam ook het idee dat het zo’n onbekend en ‘vaag’ iets was, waardoor het vertellen lastig was. Maar ik was er trots op en heb het altijd gewoon verteld. Ik vond toen de juiste hulp, ben heel ’toevallig’ op de site van Eszenzz belandt en Antoine heeft me enorm geholpen. En nu help ik zelf jongeren en jongvolwassenen. Extra speciaal nu dat mijn moeder niet op gaf en mij hielp zoeken. Ze is er nu niet meer, maar ik voel dat ze me stuurt naar meer gevoelig mogen zijn én anderen daar bij helpen. Het is nu heel gewoon voor me dat ik hsp ben. Maar als ik nu dan terug denk aan hoe dat voelde, die prachtige ontdekking ná die wanhopige duisternis, dan kan ik alleen maar dankbaar zijn.

Niels - 28 juli 2019

Het is Mei 2015 ik was 37 jaar. Ik lag op mijn bed. Ik had vreselijke hoofdpijn en ik was totaal verlamd. Ik was net enkele maanden geleden begonnen aan weer een nieuwe baan, van buiten naar binnendienst. En besefte mij dat het weer zover was.. ook deze baan kon ik niet volhouden en nu was het weer het beeldscherm werk. Een kantoor voor mensen computers printers en TL verlichting ik werd knettergek. Is er dan niets wat ik vol kan houden. Mijn vriendin is zwanger van ons 1e kind wat kan ik het bieden later. Etc etc.

Online ging ik weer eens op zoek wat er toch mis is met mij. En toen kwam ik op Hooggevoeligheid uit. Ik ga al jaren heel vaak naar de huisarts voor de meest uiteenlopende kwaaltjes maar er kwam nooit iets ernstigs uit. Ik ben gezond maar voel me altijd neerslachtig en vermoeid.

Lang verhaal kort

Ik was in shock en ben gelijk gestart met het HSP pad te volgen. Nu 4 jaar later en heel wat sessies met coaches verder kan ik zeggen dat ik het beter snap maar er nog niet ben. Ik denk wel dat ik het geaccepteerd heb maar op de een of andere manier beklijft het bij mij niet. En daarmee bedoel ik dat ik de handvatten aangeraakt niet of niet altijd kan toepassen of het dusdanig te integreren in mijn leven. Het is bekend dat een HSP reden te meer heeft om een goede vaste dagelijkse structuur te hebben waar zelfbewustwording of het zijn de kern is.

Toen ik zojuist las dat het belangrijk is je naasten te informeren en dat dat je juist kracht kan geven dacht ik ja niemand weet het echt. Mijn doel in de toekomst is dan ook open kaart te spelen.
Overigens voel ik dat spiritualiteit en persoonlijke groei wel iets is dat bij me hoort.

Harma Nanninga - 23 augustus 2020

Het was 4 jaren terug toen ik er voor het eerst zelf er een naam aan gaf.
Aanstelster, zeer gevoelig.
Ben ik nu gek aan het worden dacht ik want ik kwam mijzelf ontzettend keer op keer tegen. Zat ook midden in een ziekte periode. Alles kwam tegelijk.
Een jaar later leerde ik dat er een woord over bestond. A nee dacht ik nog. Ga ik zelf ook nog een label op mijzelf plakken?
Toch ging ik verder lezen. Door vele gebeurtenissen zoals relatie wat eindigde, nieuwe opleiding en ga zo maar door drukte ik dit op de achtergrond. Had teveel aan mijn hoofd.
Nu een jaar terug kreeg ik alles in 1 keer op mijn bord. Bam ik kon niet anders meer dan feiten onder ogen zien. Zoveel de ouder ik werd Zoveel te meer ging ik voelen. Voelde haarfijn aan wat de andere nodig had of wilde zeggen. Werd geconfronteerd dat ikelke keer overprikkeld was. Kreeg heel veel informatie en energie binnen van andere mensen. Stop stop riep ik steeds in mijzelf ik kan niet meer.
Vervolgens heb ik al mijn hsp informatie weer gepakt en gelezen en heel veel geschreven.
Ik wilde nu weten waar al die dingen vandaan kwamen.
Had mij er al zolang tegen verzet.
Dat van te voren voelen wat er ging gebeuren brrr ik vond het maar niks. En keer op keer had ik het goed aangevoeld.
Ik moest van mijzelf me overgeven. Overgeven aan wat er in mij gaande was.
Wie ben ik toch? Waarom sloeg mijn hoofd zo op tilt. Waarom zat mijn hoofd elke keer zo vol.
Waarom nam ik Zoveel meer waar dan andere mensen. Waarom reageerde ik zo intens?
Waarom raakte mij alles tig keer meer dan andere en ga zo maar door.
Pas toen ik YouTube inschakelde over hsp en de brein.
Toen viel alles letterlijk op zijn plek.
Eventjes opluchting.
Maar nu ? Hoe nu verder.
Ondertussen was ik geslaagd voor mijn diploma maatschappelijke begeleidster voor specifieke doelgroepen.
Ik nam mij voor om stap voor stap het te gaan aanpakken.
Leren mijn rust te nemen en te pakken. Grenzen aan te geven.
Godzijdank ben ik een open en een prater en ik schrijf veel van mjj af.
Maar denk dat ik nog een lange weg heb te gaan. Voelt af en toe nog als drijfzand.
Maar ene dag gaat het beter dan de andere dag. Maar ben nu zover, ik ben bezig te accepteren.
Dat is al heel wat.

Comments are closed